Susters

Ek is seker ek was die enigste manlike kyker in die fliekteater met die kyk van Susters. Die titel verwys duidelik ook na die eintlike teikengehoor.

Wanneer Martie Bekker (Annalise Weiland) die tydelike met die ewige verwissel, stuur sy haar laaste wens aan haar drie aangenome dogters om ’n “road trip” deur die Karoo te neem, en op ’n spesifieke tyd haar as by haar strandhuis in Cape Agulhas te gaan strooi.

Jo, Lexi en Cecile het hul maltrap-ma wat met die maan gepla was, jare laas gesien en mekaar selfs nog langer terug. Deesdae is Jo (Diaan Lawrenson) ’n baie suksesvolle mode-ontwerper in Londen, Lexi (Leah) ’n entomoloog wat onlangs ’n nuutondekte wurm in Mongolië bestudeer en Cecile (Quanita Adams) ’n besige ma van drie. Die hartseer tyding en hul ma se wens word aan hulle oorgedra deur Martie se jarelange verpliëer, Frans (Sean Marco Vorster). Frans word opdrag gegee om alle elektronika en kommunikasie by die drie af te vat en hulle “oppasser” te wees tydens die reis. Uiteindelik ontdek die drie uiteenlopende susters, wie se middelname van die gelyknamige sterre in Gordel van Orion kom, meer as net mekaar se sustersband.

Susters het my by tye verras en by tye verveel. Diaan Lawrenson se Jo-karakter was die meer interresante suster om dop te hou. As kyker besef ’n mens weereens hoe veelsydig die talentvolle Diaan is, veral ná haar rol in die onlangse treffer Raaiselkind. Leah, wat bekendheid verwerf het in die musiekbedryf, maak haar filmdebuut as Lexi, wat met sekere tonele gesukkel het om my te oortuig dat sy ’n entomoloog is. Die karakter Cecile is verfrissend. Ek moet bieg dat ek my voorberei het vir een van Quanita se eksentrieke, selfs luidrugtige, karakters wat sy gewoonlik met oorgawe speel, maar Cecile was hier die meer intense karakter van die drie, met sommige tonele wat die kyker ná die eindtitelrol sal bybly. Die nuweling Sean Marco Vorster as Martie se versorger Frans, en ook die enigste manlike karakter, werk goed op kamera, maar sommige van sy dialoog sit effens ongemaklik in sy mond, en ek het hardop gewonder in hoe groot ’n mate die skrywers hiervoor verantwoordelik was.