Eintlik Nogal Baie

In dié rolprent uit die pen van Jarrod de Jong en Pieter Oosthuizen, word die jong strokiesboek-animeerder, Jay van Niekerk (gespeel deur André Lotter), se lewe tot stilstand geruk met die skielike dood van sy pa. Hy keer terug na George vir die begrafnis, waarna ’n bisarre verloop van sake ’n frats ontmoeting met die vreemde Ally (gespeel deur Marisa Drummond) tot gevolg het. Soos die noodlot dit wil hê, eindig die tweetjies op om die langpad terug Kaap toe saam aan te pak, waar hulle mekaar dan ook heelwat beter leer ken. Vonke spat en kort voor lank bevind Jay hom in die uiteindelike “skoonouers-ontmoet-posisie”. Selfs meer drama volg toe Ally se ekskêrel, (gespeel deur Zak Hendrikz) ontydig daar opdaag om nog meer olie op die vuur te gooi. ’n Uiteindelike ommekeer van gebeure laat die karakters (en die gehoor) besef hoe beide die lewe én die liefde, vir geen mens wag nie.

Eintlik Nogal Baie, met Jacques Brand in die regisseurstoel, het my alreeds vanuit die staanspoor ’n lekker gevoel gegee met ’n vars openingssekwens. Vinnige redigering, en kort, maar kragtige skote het die pas aangegee vir wat ek gevoel het die potensiaal het om die kyker op ’n onverwagse, maar heerlike nuwe vermaaklikheidstog te stuur. Ongelukkig verander dit net so vinnig en word tonele al langer, met ’n dun draaiboek en nie genoegsame karakterontwikkeling om ’n slimmer kyker tevrede te stel nie.

André Lotter as die hoofkarakter het beïndruk, alhoewel die eerste paar tonele tussen hom en Marisa Drummond ’n bietjie ongemaklik en geforseerd gevoel het. Dis eers toe die ys gebreek is en hulle vriendeliker teenoor mekaar raak, wat ek myself as kyker weer kon toelaat om die storie net te geniet. Ek voel tog dat die draaiboek baie hiermee te doen gehad het. Veral dele van Drummond en Hendrikz se teks het nie vir my heeltemal by hulle karakters gepas nie, en alhoewel beide van hulle veronderstel was om ‘n bietjie anders (en selfs komies) te wees, was die woordgebruik en -keuse steeds vir my vreemd. Dis hier waar ek voel dis soms beter as die akteurs sommige van die dialoog met hul eie woorde vervang, sodat die teks meer natuurlik kan vloei.

Heelwat tonele het te lank begin voel, terwyl nie genoeg gedoen is om werklik die verloop van tyd suksesvol aan die kyker oor te bring nie. ’n Sekwens waarin daar gewys word hoe Jay en Ally mekaar al hoe beter leer ken, totdat hy uiteindelik voor die skoonouers se deur te staan gekom het, het my laat voel asof hulle net vir ’n paar dae saam was, waarna dit nie baie realisties sou wees om al die ouers te ontmoet nie. In sommige tonele was die klankredigering nie oortuigend en realisties nie (byvoorbeeld waar Jay na sy selfoon soek wat onder die duvet lui, asook die kuier by Ally se ouers om die vuur waar sommige karakters nie reg geklink het wat die afstandsdimensie tussen mekaar betref het nie). Die beligting in veral sekere van die tonele wat binne-in die minibus en motors afspeel, was ook nie vir my realisties, of organies nie, en dit het gelyk asof te veel onnatuurlike ligte gebruik is, en/of weerkaatsers nie effektief aangewend is nie (byvoorbeeld ’n aandtoneel met maanskyn waar Ally en Jay in die motor sit en oor Kaapstad uitkyk). Ek moet ook net noem dat hoewel die gemiddelde fliekganger nooit regtig bly om die eindkrediete op die skerm te lees nie, het ek drie spel- of tikfoute gewaar wat my bietjie laat skaam kry het.