Gaia

Gaia word beskou as ʼn ekologiese riller waarin die woud, of Moeder Aarde self, teen die mensdom draai. Die titel “Gaia” verwys juis na die aard-godin in Griekse mitologie.

Twee natuurbewaarders, Gabi (Monique Rockman) en Winston (Anthony Oseyemi) is op ‘n roetine-patrollie in ʼn wildernisgebied toe hul hommeltuig êrens in die bos neerstort. Nes dit ʼn goeie riller betaam, moet hulle gaan ondersoek instel, met gruwelike gevolge.

Op haar speurtog ontdek Gabi onder meer ʼn pa en seun, Barend (Carel Nel) en Stefan (Alex van Dyk) wat in ʼn houthuis bly en ʼn vreemde, godsdienstige verhouding met die natuur het. Dis gou duidelik dat daar meer vrae as antwoorde is, en ook dat die fliek self meer te sê het oor ons rol (en rang) op die aarde.

Gaia het reeds ʼn rits toekennings ontvang, onder meer by die onlangse Silwerskermfees vir beste regie (Jaco Bouwer), beste redigering (Leon Visser), beste grimering en haarstilering (Sulani Saayman), beste klankmeng (Tim Pringle) en beste vollengte rolprent.

Die musiek en byklanke is onheilspellend, en veral ook die spesiale effekte deur Motif Studios se Wim van der Merwe is verbasend en verfrissend goed gedoen, en getuig waarom hierdie gruwelrolprent reeds met soveel pryse bekroon is.

Die akteurs stel nie teleur nie, en veral Rockman as Gabi lewer ʼn puik vertoning. Ek sou graag meer van Oseyemi in sy rol as Winston wou sien aangesien hy ʼn groot leemte op die skerm laat nadat hy vroeg uit die storie verdwyn. Vir die eerste paar tonele waarin hy wel verskyn, het ek sy karakter boeiend gevind.

Heelwat droomsekwense ruk die kyker en vervaag die lyn tussen realiteit en fantasie in die rolprent, terwyl ons aan die einde besef dat dit op Gabi se voorafskaduwing dui van wat wel later vir haar ʼn werklikheid sal word.

Hierdie is nie ʼn film wat jy al in Afrikaans sou aanskou het nie. Ek dink tog die teks self help nie altyd om die storie in die regte rigting te stuur nie, tensy dit bedoel was om al die vrae sonder antwoorde nog meer te versterk, en te dui op die vrae wat ons onsself behoort te vra oor die wêreld waarin ons leef en wat ons wil nalaat. Ek wonder of ʼn selfs dunner teks nie meer plek sou laat vir die pragtige visuele om die storie beter te vertel nie. In ieder geval, dink ek die storie agter die storie is dieper as die bos. Aan die einde is die vraag waarmee Gaia ons laat: Is Gabi se lot ook ʼn voorafskaduwing van wat uiteindelik van ons as mensdom sal word as ons nie beter na die aarde kyk nie?